November 1, Araw ng mga Banal.
Sakay sa isang pampasaherong jeep papuntang Manila, NFS ang peg ni Manong Driver. Nagmamadali, para bagang naglalaro ng arcade game. Paunahan makarating sa finish line. Di inaalintana ang mga pasaherong tumatalsik pakanan-pakaliwa, papunta sa harap at pabalik sa likod. Di na sya naghangad na may sumakay pa at humabol sa biyahe nya. Di nya na naisip ang mga pasaherong gusto ng bumaba. Di na pinakinggan ang pagpara ng mga pasaherong nakarating na sa kanilang paroroonan.
Makalipas ang ilang sandali, natauhan din sa Manong, nagtawag ng pasahero. "Sakay na, Sakay na. Derecho na to pasementeryo. Dun ko napagtanto, kaya pala kami nagmamadali. Kaya pala wala syang pakialam, sa sementeryo pala ang tuloy namin. :)
Ang buhay nga naman, parang biyahe ni Manong Driver, lagi tayong nagmamadali. Wala na tayong pahanon silipin ang bintana ng jeep at tingnan ang nadadaanan. Wala na tayong panahon na pakinggan ang pagsusumamo ng iba. Wala na tayong panahon na papasukin ang ibang tao sa buhay natin. Wala na tayong panahon na isipin na nakakasakit pala tayo. Wala na tayong panahon lumingon sa likod at kamustahin ang mga pasaherong sakay natin. Di na natin naaalala na di pala tayo nag-iisa sa biyaheng ito. Nagmamadali kasi tayo. Nagmamadali na makarating sa pupuntahan. Nagmamadali papuntang sementeryo.
Sakay sa isang pampasaherong jeep papuntang Manila, NFS ang peg ni Manong Driver. Nagmamadali, para bagang naglalaro ng arcade game. Paunahan makarating sa finish line. Di inaalintana ang mga pasaherong tumatalsik pakanan-pakaliwa, papunta sa harap at pabalik sa likod. Di na sya naghangad na may sumakay pa at humabol sa biyahe nya. Di nya na naisip ang mga pasaherong gusto ng bumaba. Di na pinakinggan ang pagpara ng mga pasaherong nakarating na sa kanilang paroroonan.
Makalipas ang ilang sandali, natauhan din sa Manong, nagtawag ng pasahero. "Sakay na, Sakay na. Derecho na to pasementeryo. Dun ko napagtanto, kaya pala kami nagmamadali. Kaya pala wala syang pakialam, sa sementeryo pala ang tuloy namin. :)
Ang buhay nga naman, parang biyahe ni Manong Driver, lagi tayong nagmamadali. Wala na tayong pahanon silipin ang bintana ng jeep at tingnan ang nadadaanan. Wala na tayong panahon na pakinggan ang pagsusumamo ng iba. Wala na tayong panahon na papasukin ang ibang tao sa buhay natin. Wala na tayong panahon na isipin na nakakasakit pala tayo. Wala na tayong panahon lumingon sa likod at kamustahin ang mga pasaherong sakay natin. Di na natin naaalala na di pala tayo nag-iisa sa biyaheng ito. Nagmamadali kasi tayo. Nagmamadali na makarating sa pupuntahan. Nagmamadali papuntang sementeryo.
No comments:
Post a Comment